Page 188 - Nurettin Çarmıklı Babama Söz Verdim

atte Garnizon Komutanlığı’na gitmek pek hayra ala-

met değil.” Ama yine de tutuklanmayı falan hiç kondu-
ramıyorum. “Herhalde” diyorum, “orada da yapılacak

bir işlem var. Fazla sürmez, bırakırlar giderim eve.” O
günün tarihini hiç unutmuyorum: 20 Ekim 1981.

GARNİZONDA GECELİYORUM

Meclisten çıkarken bana kelepçe taktıklarında başım-

dan aşağı kaynar sular döküldü. Tam anlamıyla şok ol-
dum. Ne diyeceğimi bilmiyorum. İçimden hâlâ kendimi

teskin edecek birşeyler geçiriyorum ama artık bilekle-

rime kelepçeler takıldı. Kendimi kelepçelenmiş; öyle
haydut gibi, hırsız gibi, terörist gibi düşünmek kahredi-

yor. Birileri görecek diye başımı kaldıramıyorum. Uta-

nıyorum. Kelepçelenmemi gerektirecek birşey yapma-
dığımı bildiğimden isyan ediyorum. Ama boşuna. Artık

konuşacağım, derdimi anlatacağım kimse de kalmadı
etrafta. Askerler ve ben. Askerler de aldıkları emrin ge-

reğini yerine getiriyorlar. Yıkıldım ben. Allak bullak ol-
dum. Aklımdan binbir türlü düşünce geçiyor. Kötü kötü

düşünceler. Ama hemen kovuyorum onları aklımdan.

“Garnizona gidince” diyorum, “bir komutan çıkar kar-
şıma. Muhatap olabileceğim biri çıkar. Konuşurum.

Özür dilerler. Çıkarırlar kelepçeyi. Eve kadar götürürler

beni.” Böyle düşünüyorum. Daha doğrusu düşünmeye
çalışıyorum ama koşullar da gittikçe kötüleşiyor.

189

20.12.2005 08:39:09
N-Carmikli.indd 189
N-Carmikli.indd 189 20.12.2005 08:39:09