Page 106 - Nurettin Çarmıklı Babama Söz Verdim

TAŞERONLUĞA BAŞLIYORUM

Bir ailede evin direği olan babanın ölümü, ciddi sar-
sıntılara yol açıyor. Ailenin her bireyi bir şekilde etkile-

niyor. Babasını ya da annesini kaybeden çocuklar han-

gi yaşta olursa olsunlar bir depresyon yaşıyorlar. Tabii,
bu depresyon küçük yaşlarda daha da ağır oluyor.

Babamın ölümünden sonra ben okulu bırakıp çalış-

maya başladım. Erol da sarsıldı. O da 13-14 yaşında
okulu bıraktı Arhavi’ye gelince. Arhavi’de halamın ko-

casının terzi dükkanı vardı. Ben Sürmene’de şantiyede

iken Erol’da o terzi dükkanına gidiyordu. Birkaç yıl o
dükkana gitti. Sonra 16-17 yaşına gelince o da benimle

beraber şantiyelere gelmeye başladı. Ben Sürmene’de,
Erbaa’da çalışırken Erol evdeydi. Annemle kardeşlerim-

le beraberdi. Şantiyeye geldiği zaman da para işlerine
baktı o. Zaten zayıftı. Ağır işlerden hep sakındım onu.

Ağır iş yaptırmadım. O, hesaplara falan baktı hep.

Sürmene’deki şantiyede bir sene çalıştım. Orası be-
nim için okul oldu. İşi orada öğrendim. Neredeyse bir

yıl boyunca hiç şantiyeden çıkmamış, inşaatın her aşa-

masını yakından gözlemiş, her aşamasında çalışmıştım.
Sonra Ziya amcam ile Ali Rıza Ağabey, Tokat’ın Erbaa

ilçesinde bir sulama işini aldılar. Ben de Erbaa’ya git-

tim.
Erbaa’ya iner inmez, çıktım Ziya amcamın karşısı-

na. Dedim ki “Ben artık maaşlı çalışmak istemiyorum.”

107

20.12.2005 08:38:59
N-Carmikli.indd 107
N-Carmikli.indd 107 20.12.2005 08:38:59