Page 17 - Nurettin Çarmıklı Babama Söz Verdim

daha iyi görüyorum ki hayatımda işten başka hiçbir şey

olmadı. İş, babamı kaybettiğimiz andan itibaren haya-
tımın her anını öyle doldurdu ki başka şeyler yapma-

ya fırsat bulamadım. Başka şeylerden kastım öyle gezip
tozmak, gününü gün etmek değil. Zaten bunu yapabi-

lecek bir mizaca da sahip değilim. Ama daha çok oku-

mayı, daha çok sinemaya veya tiyatroya gidebilmeyi,
daha çok sanatsal ve sosyal faaliyete katılmayı isterdim.

İş yüzünden bütün bunları kendimden çalmış oldum.
Ben, ailesine düşkün bir insanım. Aileme bunu ne

kadar hissettirebildim bilmiyorum ama onları ne kadar

çok sevdiğimi anlatabilmeme imkan yok. Duygularımı
pek belli edemem. Bizim yetiştiğimiz yıllarda babala-

rın çocuklarını kucaklarına almaları, öpüp koklamala-

rı adetten değildi. Babamın beni, kardeşlerimi ne kadar
derin bir tutkuyla sevdiğini iyi biliyorum. Ama bir kez

bile kucağına almamış, öpüp okşamamıştı. O zamanlar
sevgi gösterileri sanki biraz ayıp sayılıyordu. Biz böy-

le bir ortamda büyüdük ve ben de kendi çocuklarımı
doyasıya, içimden geldiği gibi okşayıp koklayamadım.

İş yüzünden kendimden çalarken aynı zamanda ailem-

den, eşimden ve çocuklarımdan da çalmış oldum. Belki
de hayatta pişman olduğum tek şey bu. Herşeyi geriye

döndürebilsem ve hayatımı yeni baştan yaşayabilsey-

dim eşime ve çocuklarıma sevgimi daha fazla göstere-
bilmek, onlara daha fazla vakit ayırabilmek isterdim.

18

20.12.2005 08:38:48
N-Carmikli.indd 18
N-Carmikli.indd 18 20.12.2005 08:38:48